ERVARINGSVERHAAL: JOHANNA VAN DER GRAAF

Ik zal een (heftige) ervaring van mijzelf vertellen, wat precies TLCC voor mij betekent en mij gebracht heeft.
in 2009, ging ik met menstruatie-  en pijnklachten naar de gynaecoloog.
Daar kwamen ze erachter dat er een poliep aan de baarmoedermond zat, volgens de gynaecoloog zat deze op een vreemde plek. Het was gelukkig een goedaardig gezwel. 
Maar ik bleef klachten houden en vertrouwde niet op mijn lijf, ging weer naar de gynaecoloog. Vandaar uit kreeg ik het advies: een kijkoperatie. Eerst naar de anesthesist. Daar overlegd dat er een ruggenprik zou worden gedaan voor de kijkoperatie. ik had liever een algehele narcose gekregen.
De dag van de kijkoperatie: tijdens de ruggenprik kreeg ik al een soort schok door mijn lijf (te vergelijken met een stroomstootje). De kijkoperatie vond ik verschrikkelijk, mijn baarmoeder werd schoon geschraapt. Mijn lichaam bewoog mee met het ritme van het schoonmaken, wat ik als zéér onprettig ervaarde. Er gebeurde van alles, dit bracht het gevoel van machteloosheid, onmacht, respectloosheid mee en diepliggende herinneringen/trauma`s werden onbewust in werking gezet.

In de uitslaapkamer kreeg ik hoofdpijn en kreeg een pijnstiller. Op de afdeling, na een uurtje, begon mijn lijf ongecontroleerd samen te trekken (te schokken). Dit waren heftige samentrekking van mijn lijf, deze begonnen in mijn buikgebied en trokken alles samen. Hier had ik géén controle over. Na een poosje was ik bekaf. Er werd een neuroloog bij gehaald, ik kreeg mijn eerste dosering van een Diazepam. Vanaf dat moment had ik géén controle meer over mijn eigen lijf en mijn eigen zeggenschap, alles werd voor mij beslist.  Er zijn verschillende pammetjes toegediend tot uiteindelijk de Valium. Ik weet dat ik tijdens de hersenscan die ze maakten om te kijken wat er aan de hand was, nog lag te schokken. Ik weet nog dat er een medicatie is toegediend door de neuroloog. Mijn man, zuster en mijn dochter die even langs wilde komen waren aanwezig bij het toedienen van de medicatie. 
De reactie van mijn lijf op deze medicatie was heftig. Ik dacht nog:” wie gilt er toch zo?”. En meteen had ik door, dat ben ik! Ik had het gevoel dat mijn gezicht aan flarden werd gescheurd. Ik zag dat de dokter wegliep. Mijn man ving mijn jongste dochter op door haar naar de gang te brengen en een zuster die paniekerig uit haar ogen keek. Ik dacht nog:” ik ga dood”. Op dat moment heb ik mijn BDE (bijna dood ervaring) gehad, deze had ik eerst nog diep wegstopt en pas een paar maanden na weer thuis te zijn, kwam deze herinnering/gebeurtenis weer terug.  
Er zijn naar mij is verteld onderzoeken gedaan, maar de artsen stonden voor een raadsel, dit hadden ze nog nooit meegemaakt. Ik was ook “de mevrouw met de schokken”.  Na drie dagen een beetje uit de roes gekomen, maar de stopcontacten bewogen nog steeds en mijn lichaam trok zich nog ongecontroleerd samen  (ik lag ondertussen in een éénpersoons kamer).  Na de eerste keer uit bed te mogen, schrok ik van mijzelf. Ik had géén controle over mijn spieren, armen, benen en bovenlijf. Deze schokten, trokken samen. Mijn hele lijf wiebelde heen en weer. Géén evenwicht. Zo erg dat ik niet alleen kon lopen en er een rollator werd gehaald, waar ik weer achter leerde lopen. Toen schoot er van alles door mijn hoofd: Hersenbeschadiging, kan ik ooit wel weer werken, hoe moet het verder, ik kan niets meer. Niemand kon mij duidelijkheid geven. Er was totaal géén communicatie tussen personeel, dokters en ik als patiënt. Na een week in het ziekenhuis, waarin de tussentijd van alles NIETS werd gedaan aan/ met mijn probleem, heb ik op eigen verzoek de gynaecoloog laten komen. Deze was verbaasd dat ik nog in het ziekenhuis aanwezig was. Op mijn verzoek heeft ze mij ontslagen (later heb ik bij het ziekenhuis over deze periode een klacht ingediend, er waren naar mijn inziens véél fouten gemaakt). 

Naar huis…gelukkig, maar IK was niet gelukkig! Ik was hulpbehoevend, kon niets zelf, had concentratieproblemen, zware hoofdpijn en was afhankelijk van anderen. Mijn lijf wilde niet wat ik wilde, het hoefde voor mij niet meer.

Gelukkig heeft Arie (m’n man)  Karin (m’n vriendin/mentor) op de hoogte gehouden en ze is naar mij toe gekomen en heeft mij behandeld in mijn praktijk met de TLCC methode. Er gebeurde tijdens de behandeling zo veel. 
Maar het belangrijkste was: Ik liep al wankelend en ondersteund door Karin de praktijk in en een paar uur laten, liep ik zelfstandig zonder te wankelen en te wiebelen de praktijk weer uit!!! Ik was als een kind zo blij.

Was ik er? NEE!! Dit was de eerste stap naar mijn herstel. Ik moest weer leren luisteren naar de signalen van mijn lijf, mijn grenzen ontdekken/verkennen, over mijn grenzen gaan, wanneer ik deze niet voelde  en waar mijn lichaam dan weer op reageerde door pijn aan te geven of weer te gaan schokken. Mijn lichaam reinigen van de gifstoffen van de medicatie. Weer in het werkproces terugkomen, eerst een uurtje en later uitgebreid.
Dit was een proces dat ruim een jaar duurde, dit was met vallen en opstaan, met boosheid en opgeefmomenten.

De BDE die ik mij herinnerde, doordat mijn zus me wees op een programma van Pim Lommel. Ik stond hierbij te huilen en zei:” dat is mij ook overkomen!” Arie zei:”dat heb je in het ziekenhuis altijd al gezegd”. Ik wist dat zelf niet meer, want ik had het diep weggestopt.
Dit was een heftig proces om te verwerken. Ik dacht:” ik ben gek, ik heb het mij verbeeld”. Durfde het tegen niemand te vertellen. Was boos op de boven wereld, wat dachten ze wel niet daarboven om mij terug te sturen, schuld gevoel, ik wilde daar boven blijven, maar dan zou ik mijn gezin achter laten…
Uiteindelijk heb ik mijn ervaring wel gedeeld, met de volgende stap: “acceptatie”, IK weet wat er gebeurd is, IK weet waar ik geweest ben. Ik heb een BDE gehad!!
Dit proces heb ik samen met Karin en de TLCC-methode verwerkt en geaccepteerd.

Ik heb gevoeld en ervaren wat TLCC en de coaching van Karin voor mij is en betekende in dit proces.

 
Het is keihard werken aan jezelf, met vallen en opstaan en opgeefmomenten.  Dan was ik blij dat Karin naast me stond en wanneer nodig, mij uit mijn slachtofferrol haalde. Vond ik dit altijd prettig, nou nee hoor. Er zijn momenten geweest dat ik èrg boos op haar was. Ik had er ook niets aan dat ze mee ging in mijn slachtofferrol, maar kon dat op dat moment niet zien. Soms had ik een schop onder mijn kont nodig, om niet stil te blijven staan, maar om verder te gaan. Stil staan (slachtoffer zijn) is het niet verwerken van een belevenis/trauma.
Ze leerde mij weer te luisteren naar mijn lichaam/ziel: ben ik moe dan ga ik rusten, heb ik hoofdpijn dan ga ik mij ontspannen, heb ik pijn dan probeer ik te achterhalen waarom mijn lijf pijn heeft enz.  Ze leerde mij op eigen benen te staan, leerde mij weer om zelfvertrouwen te hebben. Ze leerde mij te geloven, te vertrouwen op  en ervaren van de zelfgenezende kracht van mijn lichaam. 
Ze heeft mij bij de hand gepakt en vastgehouden waar nodig was en aangemoedigd wanneer ze dacht dat ik het alleen kon.
Uiteindelijk was dit alles het méér dan waard. Kijk waar ik nu sta: Ik ben trots op mijzelf, ik ben gezond, géén klachten meer, al een aantal jaren géén gebruik meer hoeven te maken van de reguliere gezondheidszorg. En dat heb ik allemaal ZELF gedaan onder begeleiding van Karin. 

Ik was bang voor verandering,tot ik merkte dat ook

de mooiste vlinder

een metamorfose

moet ondergaan

voordat hij kan vliegen